"Harry Potter i kamień filozoficzny" Joanne K. Rowling

Co skłoniło mnie do kolejnej lektury Harry'ego Pottera? Pewnie się domyślacie, że moja Ośmiolatka.  Od dawna opowiadała mi, że w klasie wszystkie dzieci już widziały filmy o Harrym. Nie zdziwiło mnie to, bo wiele znanych nam polskich dzieci te filmy oglądały już w przedszkolu. Moje wychowane bez telewizora dzieci, oglądają tylko to, co wybiorą rodzice i cierpią z powodu medialnego wyobcowania :P 

Przedyskutowałam z Ośmiolatką sprawę, tłumacząc, że dużo fajniej jest wyobrazić sobie Hogwart i cały świat magii, czytając książkę, niż przyjąć wersję reżysera. Przyznała mi rację, ale chęć poznania historii i dorównania kolegom i koleżankom pozostała. W domu mamy jednak wszystkie książki tylko po polsku. Ośmiolatka ostatnio przeczytała sama Afrykę Kazika i trwało to dość długo, mimo że chętnie czyta po polsku i sama twierdzi, że nie sprawia jej różnicy, w jakim języku czyta. Książki Rowling są jednak objętościowo spore, a język miejscami trudny. Tak więc zdecydowałyśmy, że ja będę czytać na głos. I to była dobra decyzja - Ośmiolatka słucha z zapartym tchem, a ja z przyjemnością przypomniałam sobie pierwszą powieść Rowling.

Harry mieszka u Dursleyów już dziesięć lat. Jego opiekunowie, mimo że Petunia Dursley jest siostrą matki chłopca, traktują go bardzo źle. Aż dziw, że chłopak po tylu latach szykan i braku miłości nie jest psychopatą. Ośmiolatka nie zastanawiała się szczególnie nad tym ale oczyma matki widziałam dziecko z chorobą sierocą, wyobcowane i z zaburzeniami psychicznymi spowodowanymi brakiem miłości. Ale Harry na szczęście jest całkiem normalnym chłopcem, a list z zaproszeniem do Hogwartu natychmiast zmienia jego życiowe perspektywy. Okazuje się bowiem, że chłopiec dotąd nie wiedział o sobie i o rodzicach nic, a nagle zdobyta wiedza nie wywołuje w nim szoku i depresji lecz tylko radość i zadowolenie.

Pewnie nie ma osoby, która nie czytałaby cyklu o Harrym, albo przynajmniej nie widziała filmu, więc nie będę rozwodzić się nad treścią książki. Z zadowoleniem stwierdziłam tylko, że minęło wystarczająco dużo lat od pierwszej lektury, bym nie pamiętała szczegółów akcji i wraz z Ośmiolatką mogła z zapartym tchem śledzić losy Harry'ego i jego przyjaciół, a znajomość całego cyklu, pozwalała mi patrzeć na pierwszy tom innymi oczami.

Ciągle jednak zastanawiam się dlaczego tak przyjemnie czyta się powieści Rowling. Zdaje sobie sprawę, że nie jestem oryginalna i pewnie setki osób rozwodziło się nad tym tematem. Napiszę więc tylko, co mnie przyciąga w powieściach Rowling. Otóż ma ona ten wspaniały dar, który tak ceniłam w dzieciństwie - wraz z przeczytaniem pierwszej strony przenosi mnie w inny świat, pozwala się w nim całkowicie zatopić i zapomnieć o rzeczywistości. Z zadowoleniem stwierdzam, że nadal posiadam tę umiejętność:) Bardzo ważnym atutem jest dla mnie także język powieści - autorka potrafi malować słowami, a pomysłowe imiona i nazwiska oraz gra słowami dodają powieści smaczku i zaspakajają moje lingwistyczne ciągoty.

Teraz czytamy już drugi tom i ciekawa jestem czy dociągniemy do końca, czy Ośmiolatka zarządzi przerwę.

Joanne K. Rowling, Harry Potter i kamień filozoficzny, tł. Andrzej Polkowski, 325 str., Media Rodzina  2000.