Nie wiem dlaczego ta książka znalazła się w moim stosie, nawet nie wiem, od kiedy tam czekała. Niespecjalnie miałam na nią ochotę, bo Eco to był licealny zachwyt, który dość szybko opadł, gdy sięgnęłam po niego ponownie po studiach. Cmentarz w Pradze niestety potwierdził te odczucia. Nie zainteresował mnie, nie zachwycił, nie wciągnął i pewnie tych nie mogłabym wyliczyć jeszcze kilka. Mogłam się jednak tego spodziewać, bo już kiedyś przekonałam się, że tzw. powieści łotrzykowskie to nie moja bajka. Nie można jednak Eco nie przyznać erudycji, oczytania i świetnego umieszczenia akcji w kontekście historycznym.
Główny bohater rekapituluje swoje życie u końcu XIX wieku, życie pełne przygód, wrażeń i kombinowania. To właśnie on był słynnym fałszerzem dokumentów, szpiegiem i oszustem. Jego zlecenia i życie poprowadziły go do bliskiego kontaktu z Garibaldim, Freudem, Zolą i wieloma innymi postaciami historycznymi. Simonini to syn Francuzki i Włocha wychowany przez dziadka, który wtłoczył wnukowi w geny i mózg swój głęboki antysemityzm. Nie przeszkodzi mu on jednak pracować dla każdego, kto będzie dobrze płacił, choć sprawa żydowska będzie dominować w jego życiu, a tytułowy cmentarz jako miejsce żydowskiego spisku stanie się jego idée fixe.
Eco relacjonuje ówczesne ważne wydarzenia historyczne (powstanie Garibaldiego, ruchy rewolucyjne we Francji, sprawa Dreyfusa, rola masonów), uzupełniając historyczne fakty treścią fikcyjną. Widać tu niezwykłą wyobraźnię, talent do oddania realiów, ogromny warsztat badawczy – to niewątpliwe zalety tej książki, podobnie jak umiejętne łącznie wątków. Jest jednak jedno wielkie ale – mnie ta tematyka zupełnie nie chwyciła. Ani intrygi, ani kombinacje, ani wyrafinowane oszustwa. Nie wykluczam, że kiedyś bym bardziej weszła w taką tematykę, teraz szukam w literaturze czegoś innego.
Moja ocena: 3/6
Umberto Eco, Cmentarz w Pradze, tł. Krzysztof Żaboklicki, 498 str., Wydawnictwo Noir sur Blanc 2011.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz