Tę książkę kupiłam już jakiś czas temu, wtedy poszukiwałam czegoś popularno-naukowego o językach Azji Południowo-Wschodniej. Nie znalazłszy niczego, co by mnie usatysfakcjonowało, zaopatrzyłam się w tę, ciekawie się zapowiadającą lekturę. I w zasadzie był to całkiem dobry zakup.
Autor bardzo szeroko zakreślił obszar swych wywodów, dzieląc książkę aż na czternaście rozdziałów, koncentrując się jednak na językach europejskich przede wszystkim. Przytaczane na ten temat fakty nie były dla mnie nowością, ale Störig świetnie wszystko systematyzuje oraz umiejscawia w szeroko zakrojonym zarysie historycznym. Poczynając od najstarszych języków oraz uwieńczonych sukcesem lub porażką prób ich odczytania, autor prowadzi czytelnika przez zawiłości języków indoeuropejskich. Na pierwszy rzut oka nie są to informacje, które byłyby dla filologa nowością, ale niektóre z języków są potraktowane na tyle wyczerpująco, że faktycznie dowiedziałam się wiele nowego. Störig sporo miejsca poświęca łacinie i grece i właśnie o tym ostatnim języku, szczególnie jego współczesnej wersji dowiedziałam się sporo nowego. Autor następnie przechodzi do głównych rodzin językowych w Europie - niestety nie opisuje każdego języka na tyle dokładnie, by zaspokoić moją ciekawość, choć nie przeczę, że dowiedziałam się sporo nowego o takich językach jak rumuński, jidisz czy albański.
Dla mnie najciekawsza część książki zaczyna się od rozdziału poświęconego językom europejskim, które nie należą do indoeuropejskich. Potem już jest coraz bardziej interesująco. Autor opisuje rodziny językowe w Afryce, Azji, języki kreolskie, indiańskie itd.
Na koniec książki dzieli jeszcze języki według składni oraz poświęca sporo miejsca językom sztucznym. Nie zdawałam sobie sprawy, że esperanto miało tylu poprzedników!
Bardzo ciekawa i pouczająca lektura - dla pasjonatów języków z pewnością! Żałuję tylko, że autor nie poświęcił więcej miejsca językom spoza Europy - o tajskim znalazłam tylko kilka zdań. Zrozumiałe, że ze względu na objętość i ogólnikowość publikacji, musiał wybrać języki, o których napisze trochę więcej. Dzięki temu dowiedziałam się sporo o bahasa indonesia czy suahili.
Moja ocena: 4/6
Hans Joachim Störig, Die Sprachen der Welt. Geschichte, Fakten, Geheimnisse, 400 str., Anaconda Verlag 2012.
Dla mnie najciekawsza część książki zaczyna się od rozdziału poświęconego językom europejskim, które nie należą do indoeuropejskich. Potem już jest coraz bardziej interesująco. Autor opisuje rodziny językowe w Afryce, Azji, języki kreolskie, indiańskie itd.
Na koniec książki dzieli jeszcze języki według składni oraz poświęca sporo miejsca językom sztucznym. Nie zdawałam sobie sprawy, że esperanto miało tylu poprzedników!
Bardzo ciekawa i pouczająca lektura - dla pasjonatów języków z pewnością! Żałuję tylko, że autor nie poświęcił więcej miejsca językom spoza Europy - o tajskim znalazłam tylko kilka zdań. Zrozumiałe, że ze względu na objętość i ogólnikowość publikacji, musiał wybrać języki, o których napisze trochę więcej. Dzięki temu dowiedziałam się sporo o bahasa indonesia czy suahili.
Moja ocena: 4/6
Hans Joachim Störig, Die Sprachen der Welt. Geschichte, Fakten, Geheimnisse, 400 str., Anaconda Verlag 2012.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz