"Nasza klasa" Tadeusz Słobodzianek

Trudno coś napisać, by nie przegadać. Trudno ująć w słowa myśli, wrażenia, uczucia.

Sztuka podzielona jest na czternaście lekcji (jak czternaście stacji drogi krzyżowej?), w których udział bierze dziesięciu uczniów naszej klasy.

Słobodzianek przedstawia współżycie uczniów przed tragedią, jako centralny punkt sztuki maskarę Żydów, a następnie życie po tragicznych wydarzeniach.

Sztuka nie jest konkretnie umiejscowiona ale wiadomym jest, że autor opiera się na wydarzeniach z 10 lipca 1941 roku w Jedwabnem.

Więcej o treści nie chcę pisać, losy bohaterów są tu bowiem przyczynkiem do rozważań nad całą gamą tematów. Pierwszym odczuciem jakie początkowo zablokowało kolejne myśli, była niemoc, niezrozumienie, bezsilność wręcz. Po raz kolejny stawiam sobie pytanie jak to możliwe, co kieruje człowiekiem, że potrafi zmienić się do tego stopnia. Jak działa psychologia tłumu? I wreszcie jak ja bym się zachowała? Do jakiego stopnia należy rozliczać się z przeszłością - gdzie przebiga granica, czy należy zawrzeć pokój?

Jeden z uczniów naszej klasy wyjeżdża tuż przed wybuchem wojny do USA. Stamtąd pisze listy do klasowych kolegów i koleżanek, nie wiedząc o tym, co wydarzyło się w rodzinnym miasteczku. Jego liczna rodzinna, skrupulatnie wyliczone potomstwo, kontrastuje z losami pozostałych, którzy, niezależnie od faktu przeżycia zagłady, nie mieli szczęśliwego życia. Abram wydaje się pełnić rolę klasowego sumienia.

Pisząc te słowa odnoszę jednak ciągle wrażenie, że mogłabym wszystkie słowa zastąpić jednym: czytajcie!

Bardzo chciałabym zobaczyć tę sztukę w teatrze.

Moja ocena: 6/6

Tadeusz Słobodzianek, Nasza klasa, 108 str., słowo/obraz terytoria