sobota, 11 grudnia 2010

"Lubiewo" Michał Witkowski


Chyba wszyscy już "Lubiewo" czytali, ja dotarłam do niego dopiero teraz.
Książkę Witkowskiego podzielić można na dwie części. Pierwsza z nich to rozmowy czy też może wywiad-rzeka z dwoma podstarzałymi wrocławskimi homoseksualistami. Żyją skromnie i oddają się wspomnieniom lepszych czasów. Czasów peerelowskich, w których ciotom dobrze się żyło. Kiedy to wędrowały na pikietę albo pod rosyjskie koszary w odwiecznym poszukiwaniu luja.
Druga część to zbiór przypowiastek, anekdotek i spostrzeżeń z nadmorskiego Lubiewa. Lubiewo to część plaży w okolicach Międzyzdrojów, gdzie rezydują cioty. Witkowski opisuje ich konfrontację z wygolonymi, zakolczykowanymi i zalateksowanymi gejami.

Czytałam już dwie książki Witkowskiego, więc wiedziałam czego się spodziewać na płaszczyźnie językowej. Mimo to powtórzę - styl i język Witkowskiego są świetne. Zachwyca mnie ironia, nietuzinkowść, trafność. W "Lubiewie" nie brak tak że dosadności. Witkowski żongluje językiem dopasowując go do poszczególnych postaci, świetnie naśladuje potoczność, rozmaite maniery językowe, nie szczędzi wulgaryzmów i kolokwializmów.

Największym zaskoczeniem była jednak dla mnie treść. Wiedziałam, że książka ma by ć o gejach i o ich środowisku. Ale teraz wiem, że nic nie wiedziałam. Bo książka o gejach nie jest. Jest o ciotach czyli o gejach PRL. Świat, który opisuje autor, to dla mnie absolutne novum - określę to nawet bardziej dosadnie - pojęcia nie miałam o pikietach, lujach, cwelach, drutowaniu itd. I o ile przez pierwszych sto stron temat mnie interesował, to po pewnym czasie odczuwałam przesyt. No bo ile można czytać o obsesyjnym szukaniu luja? Książkę czytałam więc długo, sięgając po nią tylko wieczorami. Na szczęście Witkowski, poniekąd mimochodem, opisuje zmiany ustrojowe w Polsce oraz ich wydźwięk na środowisko homoseksualistów. Odnalazłam tutaj to, co już spodobało mi się w "Fototapecie" - peerelowski klimat kojarzący mi się jednoznacznie z dzieciństwem.
Witkowski nie boi się również autoironii - wprowadza wszak również swoją osobę do powieści. Bardzo podobał mi się ten zabieg - lubię gdy autor spogląda na siebie z przymrużeniem oka.

Trudno mi jednoznacznie ocenić "Lubiewo" - książka ma właściwie same zalety mimo to "męczyłam" ją naprawdę długo. Pisałam jednak już, że przechodzę znów gorszy czas i w kwestii czytania, i pisania. Może to było przyczyną, a może faktycznie cioty na dłuższą metę potrafią być bardzo męczące:)

Moja ocena: 4/6

Michał Witkowski, Lubiewo, 326 str., korporacja ha!art.

10 komentarzy:

  1. Czytałam wszystko Witkowskiego i uważam go za jednego z lepszych polskich pisarzy, serio, serio :) Świetny styl, nietuzinkowa fabuła. Dobra rzecz :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Ja jeszcze nie czytałam Witkowskiego nic. Słyszałam i czytałam właściwie same pozytywne recenzje, ale jakoś póki co mi z nim nie po drodze. Pewnie przeczytam, bo wydaje mi się autorem, którego po prostu warto poznać :)

    OdpowiedzUsuń
  3. jakoś nie ciągnie mnie do tematylko LGBT, natomiast Twoja recenzja mnie na tyle rozbawiła, że chetnie zapoznałabym się z Lubiewem. Tyle, że najchętneij w jakiejś wersji skróconej "bo ilez można czytać o szukaniu luja".

    OdpowiedzUsuń
  4. Hej, bardzo podoba mi się Twój blog, choć w sumie jestem tutaj dopiero pierwszy raz :) Pozycje książkowe, jakie wybierasz wydają mi się być trafione i w zasadzie każdy może z tych opisów wybrać coś dla siebie. Może zamieszczę na moim blogu do Ciebie nawet linka :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Myślę, że po prostu na dłuższą metę cioty są męczące :) - miałam podobne doświadczenia przy lekturze tej książki i również bardzo powoli przewracałam kartkę za kartką.

    OdpowiedzUsuń
  6. The book, mnie się Barbara Radziwiłłówna niezbyt podobała.
    Mandżurio IMO warto:)
    Iza no właśnie ileż?
    Hipciu dziękuję.
    JJ :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Aniu, już wiem jak zlikwidować "stronę główną". Przy edycji stron usuwasz zaznaczenie przy zakładce ze stroną główną. (jak chcesz usuń później ten komentarz).

    OdpowiedzUsuń
  8. A ja jeszcze nie czytałam :) Ale mam w planach, chcę się przekonać o co tyle szumu...

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy2:41 PM

    Właśnie czytam "Lubiewo". Idzie dość sprawine, jestem w połowie ale powoli zaczynam czuć przesyt. Dokończę bo nie lubię zostawiać książki w połowie. Jednak nie pozostanie u mnie na półce. Pójdzie w świat :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przesyt faktycznie w pewnym momencie może dopaść, ale warto dokończyć.

      Usuń