"Morfina" Szczepan Twardoch

Po słynną Morfinę sięgnęłam jeszcze w marcu pełna nadziei na wyjątkową lekturę. Książkę owszem przeczytałam do końca ale na zachwyt w moich oczach nie zasłużyła.

Główny bohater - Konstanty Willemann - mnie po prostu wkurzał, na tyle, że pod koniec książki nie mogłam go już znieść. To zadufany w sobie elegancik, bawidamek, utracjusz, który sam nie wie, czego od życia chce i kim jest. Tak, rozumiem, że Twardoch stworzył książkę o poszukiwaniu tożsamości, o borykaniu się z własnym ja. I zakładam, że miało to być dzieło kontrowersyjne, osadzone w realiach wojennej Warszawy - czasu, który wymagał od Polaków postawy jednoznacznie patriotycznej, gotowości do poświęcenia i zatroskania losem ojczyzny.

Tymczasem Willemann ma Polskę tam, gdzie kończą się plecy, dryfuje między żoną - ucieleśnieniem Matki Polki - a podłą dziwką, między żebraniem o morfinę, a upojnymi imprezami, między zdradą, a szlachetnością. I naprawdę nie mam nic przeciwko takiemu bohaterowi - przebrzydle patriotyczni herosi mnie nudzą - ale Willemann jest po prostu rozlazły i niespójny. Jego przydługie monologi o Polsce, martyrologii, wojnie i dziwkach nie wnoszą nic nowego, są powtarzającym się bełkotem.

Podoba mi się umieszczenie Willemanna w rodzinie na pograniczu - słaby, poharatany wojennie ojciec, dominująca matka, która ciągle balansuje między polskością i niemieckością naznaczyli charakter Konstantego. To założenie nie jest złe, ale jego realizacja kuleje. Na pewno nie językowo - tutaj Twardoch spisał się na piątkę. Już za samą polszczyznę (mnie obsceniczny język nie irytuje) i kreślenie realiów doczytałam tę książkę do końca. Co nie wyszło, to akcja - nierealistyczna, naciągana - oraz bohaterowie. Nie tylko Willemann wydaje się być niedopracowany. Także jego żona i przyjaciel wypadają blado.

Niestety nie napisałam tej notki zaraz po lekturze, a wtedy miałam w głowie całą listę punktów, które mi nie przypadły do gustu. Zamierzam jednak dać Twardochowi kolejną szansę, planuję lekturę Dracha, którego mam na czytniku.

Moja ocena: 3/6

Szczepan Twardoch, Morfina, 584 str., Wydawnictwo Literackie 2012.