Po tę książkę sięgnęłam jako przygotowanie do lektury Zapachu mężczyzny. Ta druga pozycja została wybrana przez mój klub książkowy, a ja nie przepadam za czytaniem kontynuacji bez znajomości poprzednich publikacji.
Wróżba to autobiograficzna opowieść Pleijel o jej dzieciństwie i dorastaniu. Autorka opisuje swoją rodzinę oraz niezbyt szczęśliwe małżeństwo rodziców - ojciec profesor i matka niespełniona pianistka nie pasowali do siebie. Trzy córki bardzo kochane przez ojca nie potrafiły skleić tego małżeństwa, potęgując wręcz frustrację uwiązanej w domu matki. Częste przeprowadzki rodziny (związane z pracą ojca na różnych uniwersytetach) miały ogromy wpływ na poczucie samotności małej Agnety. Pleijel szkicuje obraz chłodnych domowych stosunków oraz tego, jak próbowała umieścić siebie w trudnej konstelacji rodzinnej. Dziewczynka unika konfliktów, stara się być samowystarczalna, nie wadzić nikomu i z tym dziedzictwem będzie się rozprawiać nastoletnia Agneta już jako osoba poszukująca i eksperymentująca.
To opowieść o rodzinie - ciotkach, wujkach, dziadkach, a szczególnie o ich relacjach, sposobie bycia oraz stosunku do dzieci. Pleijel opisuje swoje wspomnienia z perspektywy dorosłej, nie oszukuje czytelnika, widać, że czasem zawodzi ją pamięć, że nie zawsze sobie przypomina, jakie odczucia targały nią w danym momencie, co nadaje tej autobiografii autentyczności. Pleijel zarazem fantastycznie operuje językiem - jej porównania, metafory, spostrzeżenia zaskakują trafnością, ale i poetyckością, choć jest to język niezwyke lakoniczny świetnie korespondujący z ogromnym poczuciem osamotnienia i niezrozumienia dziewczynki.
Moja ocena: 4,5/6
Agneta Pleijel, Wróżba. Wspomnienia dziewczynki, tł. Justyna Czechowska, 256 str., Wydawnictwo Karakter 2016.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz