"Igrzyska śmierci" Suzanne Collins

Igrzyska śmierci pewnie już wszyscy znają, ale ja dopiero teraz sięgnęłam po tę książkę - wydała się mi być fajną lekturą na urlop. Celowo piszę fajną - czyli przyjemną, lekką, do połknięcia w jeden dzień:) Faktycznie, cieszyłam się, że zabrałam się za trylogię Collins na urlopie, bo w nocy mogłam czytać tak długo, jak chciałam, co w przypadku tej książki jest bardzo wskazanym warunkiem. 

Autorka tworzy Panem - świat, który powstał na gruzach Stanów Zjednoczonych Ameryki - świat z jednej strony nowoczesny, a z drugiej prymitywny i groźny. Dwanaście dystryktów podporządkowanych jest kompletnie Kapitolowi, który co roku organizuje wielkie święto, polegające na tym, że w każdym dystrykcie losuje się imiona dwojga nastolatków. Ta para wyjeżdża do Kapitolu, gdzie bierze udział w perfidnym show. Wszystkie wybrane dziewczyny i chłopcy wpuszczeni zostają do wielkiej areny, gdzie walczą ze sobą tak długo, aż zostanie jeden zwycięzca. Co roku arena ma inny wygląd i co roku uczestnicy dostają do dyspozycji inne przedmioty. Walce w arenie towarzyszą przygotowania i ogromne emocje w całym kraju - cała otoczka oraz szczegółowo wyreżyserowany przebieg wydarzeń przypominają znane z telewizji reality show. Jest jednak jedna wyraźna różnica - w Panem walka toczy się na śmierć i życie. Jednak bardzo łatwo zapomnieć jest, że celem całej imprezy jest śmierć dwudziestu trojga młodych ludzi. Kapitol robi wszystko, by ugruntować swoją władzę w kraju, wszyscy mieszkańcy zmuszeni są do śledzenia losów wybranych nastolatków, a przygotowania do wejścia do areny, obejmujące ekstrawaganckie stroje, telewizyjne wywiady są wręcz groteskowe.

Katniss Everdeen pochodzi z dystryktu dwanaście i gdy zostanie wylosowana jej mała siostra, dobrowolnie zgłasza się na jej miejsce. Zaradna, impulsywna młoda dziewczyna od razu wzbudza sympatię czytelnika. Z zapartym tchem śledziłam jej losy oraz walkę w arenie. Nie przeszkadzały mi niedociągnięcia fabuły - historia Katniss pochłonęła mnie bez reszty. 

Gdyby powieść Collins była tylko kolejną wizją świata w przyszłości pewnie miała by dużo mniejszy potencjał. Jednak wizja Panem przypominająca orwellowski 1984 rok nadaje Igrzyskom śmierci drugi wymiar. Stworzony przez Collins obraz przeraża, jej świat jest groźny i nieprzyjazny, a kontrola Kapitolu wszechobecna. Widziana na tym tle historia Katniss nie jest tylko opisem losów zadziornej szesnastolatki lecz losem jednostki walczącej z Big Brotherem.

Daleka jestem od dorabiania do Igrzysk śmierci teorii ale przebłyskujące ciągle motywy kontroli absolutnej były dla mnie bardzo czytelne i czyniły książkę pełniejszą i bardziej dopracowaną. Na pewno sięgnę po kolejne dwa tomy - przede wszystkim ciekawa jestem dalszych dziejów głównych bohaterów ale także tego, jak autorka ukształtowała swój świat.

Moja ocena: 5/6

Suzanne Collins, Die Tribute von Panem. Tödliche Spiele, tł. Sylke Hachmeister, Peter Klöss, 416 str., Oetinger Verlag 2009.